ลักษณะภาษา

ภาษาไทย 

เป็นภาษาที่อยู่ในตระกูลภาษาคำโดด มีลักษณะเฉพาะของตนเองซึ่งแตกต่างจากภาษาอื่น ดังนี้

๑. คำภาษาไทยแท้ส่วนใหญ่มีพยางค์เดียว และมีความหมายสมบูรณ์ในตัวเอง มักเป็นคำที่ใช้เรียกสิ่งต่างๆ ตลอดจนกิริยาอาการของมนุษย์ เช่น

คำที่เรียกชื่อ                                               ตัวอย่างคำ

เครือญาติ                                                   พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย พี่ น้อง ลุง ป้า น้า อา
ส่วนต่างๆของร่างกาย                                หัว หน้า คอ ตา คิ้ว หู ปาก คาง ลิ้น


๒. ภาษาไทยเป็นภาษาที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงรูปศัพท์ คำแต่ละคำมีความหมายสมบูรณ์ในตัวเองใช้ได้อย่างอิสระ โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงรูปศัพท์ไปตามเพศ พจณ์ กาล เพราะภาษาไทย จะใช้คำอื่นมาประกอบ หรืออาจทราบได้จากบริบท เปรียบเทียบกับภาษาบาลี ซึ่งมีการเปลี่ยนแปลงรูปศัพท์เพื่อบอกเพศ เช่น กุมาร หมายถึง เด็กชาย กุมารี หมายถึง เด็กหญิง หรือ เทวะ หมายถึง เทวดาชาย เทวี หมายถึง เทวดาหญิง

๓. ภาษาไทยสะกดตรงมาตรา มาตราตัวสะกดในภาษาไทยมี ๘ มาตรา ซึ่งคำไทยแท้มีตัวสะกดตรงตามมาตรา เช่น แม่กก ใช้ "ก" เป็นตัวสะกด คำที่สะกดด้วย "ก" มักเป็นคำไทยแท้ เช่น มัก ชัก นัก เป็นต้นอย่างไรก็ตามมีคำในภาษาไทยบางคำที่มีตัวสะกดไม่ตรงตามมาตรา เช่น ตัวสะกดแม่กด นอกจากใช้ "ด" สะกดแล้วยังใช้อักษรอื่นสะกด เช่น ดุจ รส บท เป็นต้น เนื่องจากได้รับอิทธิพลคำภาษาต่างประเทศที่ไทยได้รับเข้ามาใช้

๔. ภาษาไทยมีการเรียงคำในประโยค ระบบไวยากรณ์ภาษาไทยถือว่าการเรียงคำในประโยคมีความสำคัญ หากเรียงคำในตำแหน่งต่างๆ สลับที่กันจะให้ความหมายเปลี่ยนไปเพราะคำไทยบางคำมีหลายความหมาย และ ทำหน้าที่ได้หลายหน้าที่ ดังเช่น คำว่า "ขัน"

คำที่ใช้เรียกชื่อ                                ทำหน้าที่                                        ความหมาย
ขันใบนี้ซื้อที่ไหน                             เป็นประธานของประโยค                ภาชนะสำหรับตักหรือใส่น้ำ
น้องพูดจาน่าขัน                              เป็นส่วนขยายกริยา                         น่าหัวเราะ ชวนหัวเราะ

 ๕. ภาษาไทยจะวางคำขยายไว้หลังคำที่ถูกขยาย เนื่องจากภาษาไทยเป็นภาษาเรียงคำ หากมีคำขยายจะวางอยู่หลังคำและอยู่ติดกับคำที่ถูกขยาย เช่น น้องร้องเพลงเสียงหวานไพเราะ แมวนอนใต้โต๊ะทำงานห้องพ่อ

๖. ภาษาไทยมีคำลักษณะนาม คำลักษณะนามเป็นคำที่บอกลักษณะของนามข้างหน้า มักใช้ตามหลังคำวิเศษณ์บอกจำนวน เช่น กระเทียม ๔ กลีบ ตะกร้า ๒ ใบ และใช้ตามหลังคำนามทั่วไปเพื่อเน้นน้ำหนัก และเพื่อบอกให้ทราบลักษณะของคำนามน้น เช่น นิยายเรื่องนี้สนุกมาก

๗. ภาษาไทยมีการสร้างคำขึ้นใหม่ โดยวิธีการประสมคำการประสมคำ การซ้อนคำ การซ้ำคำ การสมาส และการสนธิ ดังตัวอย่างต่อไปนี้

การประสมคำ       การซ้อนคำ       การซ้ำคำ       การสมาส       การสนธิ
แม่บ้าน                 แข่งแกร่ง         เล็กๆ               อุทกภัย         พุทธันดร
ยางลบ                 บ้านเรือน          น้อยๆ              มนุษยชาติ    ราชูปโภค

๘. ภาษาไทยมีเสียงวรรณยุกต์ คำในภาษาไทยมีการใช้วรรณยุกต์ ซึ่งการใช้วรรณยุกต์ที่แตกต่างกันนี้ส่งผลให้ความหมายของคำเปลี่ยนไป ทำให้มีคำในภาษาเพิ่มขึ้น เช่น

คา  หมายถึง   ค้างอยู่ ติดอยู่

ค่า  หมายถึง   ราคาคุณประโยชน์

ค้า  หมายถึง   หาของมาขาย ซื้อขายแลกเปลี่ยน

๙. ภาษาไทยมีระดับ ประเทศไทยมีวัฒนธรรมทางภาษา มีการใช้คำพูดให้เหมาะสม แก่บุคคลตามกาลเทศะ ระดับฐานะของบุคคล จึงทำให้ภาษีมีหลายระดับ เช่น คำราชาศัพท์ สำหรับพระมหากษัตริย์ พระบรมวงศานุวงศ์ สมเด็จพระสังฆคราชสกลมหาสังฆปริณายก พระสงฆ์คำสุภาพ หรือแม้แต่ภาษากวีเป็นต้น

๑o. ภาษาไทยมีวรรคตอนในการเขียนและจังหวะในการพูด  เพื่อกำหนดความหมายที่ต้องการ หากแบ่งวรรคตอนผิด หรือพูดเว้นจังหวะผิด จะทำให้ความหมายเปลี่ยนแปลงไป

อ้างอิงจาก : หนังสือ ภาษาไทย หลักภาษาและการใช้ภาษา
ผู้เรียบเรียง : นายภาสกร เกิดอ่อน
                : นางสาวระวีวรรณ อินทรประพันธ์
                : นางฟองจันทร์ สุขยิ่ง
                : นางกัลยา สหชาติโกสีย์